Στον συγκεντρωτικό τόμο "Τα ποιήματα 1984-2004", που παρουσιάζεται μαζί με την ανέκδοτη ενότητα "Από μνήμης", αναδεικνύεται το συνολικό έργο των ετών αυτών (ήτοι οι συλλογές: "Η κρεμασμένη", "Το ιερό κενό", "Κοιμήθηκα η αχάριστη", "Η θλίψη καίει τις σκιές μας", "Ωσάν λέξεις", "Το σώμα δίχως αντικλείδι" και "Το ακίνητο εν οδύνη") και η εξέχουσα ποιητική πορεία της Ζέφης Δαράκη. Οι επισημάνσεις της κριτικής για την ποιήτρια υπήρξαν μέχρι σήμερα καίριες: "Ο ποιητικός τόπος της Δαράκη έχει φωνή με ύψος και βάθος. Συνδυάζει υψηλό και σκοτεινό, ρίχνει τα σύνορα σώματος και τόπου". Η Δαράκη εφαρμόζει "τη στρατηγική των ελλειπτικών εικόνων και των σπασμένων φράσεων μέσω των οποίων ιχνογραφούνται είτε η πορεία στο άνυδρο
της μοναξιάς του παρόντος είτε η αναγωγή στους άπιαστους τόπους του παρελθόντος όπως τους αναδεικνύει η μνήμη". Στην ποίησή της, καθώς επισημαίνεται, υπάρχει πάντα "η χειροπιαστή προσωπική μαρτυρία για την περιπέτεια της ύπαρξης. Και υπάρχει πάντα η οριακή εκκρεμότητα του "εγώ", καθώς εστιάζει την προσοχή της στο κατακερματισμένο ποιητικό υποκείμενο που αναγνωρίζει τον τρόμο του κενού, την ίδια την ακύρωση του βίου."